Afgelopen week zijn Carien Radstake en ik samen namens Stray-AFP op bezoek geweest bij asiel Doris Ark op het Griekse eiland Kefalonia. Een van onze voormalige vrijwilligers, Joyce Broekman is daar al meer dan een jaar actief als vrijwilliger en samen met oprichtster Marina Machado gaan zij dit najaar van start met een eilandbreed TNR project. De reden van ons bezoek was om te praten hoe Stray-AFP kan helpen bij het TNR project met educatie, materiaal, vrijwilligers etc..
Tijdens ons korte bezoek hebben we ook de handen uit de mouwen gestoken en geholpen bij de dagelijkse werkzaamheden. Deze bestonden vooral uit poep ruimen, water en etensbakken schoonmaken, water geven en met zieke dieren naar de dierenarts gaan.
De dagen waren eigenlijk te kort om de circa 300 honden en 50 katten de zorg en liefde te geven die ze nodig zouden hebben. Normaal doen Marina en Joyce de werkzaamheden met zijn tweeën maar zelfs met onze hulp was het aanpoten. En dan staan er dagelijks mensen voor de poort met nieuwe dieren. Zo kwam een man een pup brengen (hij hield hem in zijn nekvel vast zo ver mogelijk van hem af, gaf hem af bij de poort en maakte dat hij wegkwam), waren er in de buurt van het asiel drie zwarte pups gedumpt, kwam er een zwangere teef binnen en een piepklein katje met niesziekte.
Dit is de orde van de dag. Op het eiland worden niet veel honden in het wild geboren maar vanwege financiële problemen worden er veel dieren gedumpt. Zwarte dieren brengen ongeluk dus die worden sowieso op straat gezet. Katten zijn er in overvloed op het eiland en hiervan wordt het merendeel in het wild geboren. Tijdens het een autoritje over het eiland zag ik heel veel doodgereden kittens. Omdat het asiel de enige opvang op het eiland is komen alle dieren uiteindelijk bij Ark terecht.
Marina heeft heel goed begrepen dat alleen een structurele aanpak het probleem bij de bron kan oplossen. Vandaar dat ze naast haar drukke werkzaamheden ook educatie op scholen geeft over verantwoord huisdierenbezit en het belang van neutralisatie. Daarnaast lobbyt ze voor een eilandbreed TNR project. En dit TNR project lijkt er te gaan komen. De overheid is bereid om vaccinatie, neutralisatie en registratie van honden en katten mede te financieren. Naar alle waarschijnlijkheid gaat dit project van start in het najaar. Er is inmiddels een prachtige operatieruimte gerealiseerd en de belangrijkste apparatuur is al aanwezig. Wat nodig is (naast tal van andere zaken) zijn vrijwilligers die kunnen helpen met het vangen van de dieren (katten), en dierenartsen die willen helpen met de neutralisaties.
Het toekomstige TNR project is echter geen directe oplossing voor alle dieren die nu in het asiel verblijven en die dagelijks gevoed en verzorgd moeten worden. Dieren nu al geneutraliseerd terugzetten op de vindplaats is veelal niet mogelijk vanwege het gevaar op vergiftiging. Vandaar dat educatie een zo belangrijk onderdeel van het TNR project zal zijn. Marina runt naast al haar werkzaamheden in het asiel ook nog twee bedrijven. Het grootste deel van haar inkomsten gaat naar de dieren. Joyce maakt dagen van 7 uur in de ochtend tot 11 uur ’s avonds. Hiervoor ontvangt ze geen vergoeding alleen voor haar eten wordt gezorgd. Het is een uitdaging om elke week weer het geld bij elkaar te krijgen om alle dieren te voeden. Daarnaast nog de dierenartskosten, onderhoud van de hokken, water, en alle andere zaken die honden en katten nodig hebben.
Het asiel op Kefalonia staat niet op zichzelf. Overal waar zwerfdieren zijn vindt je dergelijke lokale initiatieven opgezet door dierenliefhebbers die zichzelf alles ontzeggen en van ‘s morgens vroeg tot ‘s avonds laat aan het bikkelen zijn. Hier in Nederland hebben mensen geen idee met wat voor uitdagingen zwerfdierenwelzijn werkers in het buitenland geconfronteerd worden. Dag en nacht werken in de vaak brandende zon, zonder financiële middelen terwijl het aanbod van dieren eindeloos doorgaat en je het gevoel hebt altijd te kort te schieten.
Ik las laatst een discussie op Facebook van iemand die vrijwilligers van een stichting genadeloos door de mangel haalde omdat hij een zwerfhond had gekregen die parasieten had. De reacties op het bericht waren ook niet mals. De stichting zou hard aangepakt moeten worden want vaak deden dit soort organisaties maar wat. Dit zijn reacties van mensen die totaal geen idee hebben met welke problemen zwerfdierenorganisaties te kampen hebben. De paar dagen dat ik er aanwezig was heb ik moeten vechten tegen gevoelens van wanhoop en onmacht. En dan te bedenken dat Joyce en Marina dit 365 dagen per jaar moeten volhouden. In de zomer in onbeschrijfelijke hitte, in najaar en voorjaar vaak in de stromende regen en in de winter in de kou. Alle mensen die een mening hebben over zwerfdieren organisaties zonder ooit ter plekke aanwezig te zijn geweest raad ik aan om eens een paar dagen een kijkje te nemen en mee te draaien. De organisaties kunnen de hulp meer dan gebruiken en wellicht draagt het iets bij aan een gefundeerde oordeelvorming.
Stray-AFP zal het project van Ark blijven volgen en ondersteunen. Helaas ontbreekt het Stray-AFP aan mankracht en middelen om veel meer van dit soort projecten te steunen.
De Joyces en Marina’s van deze wereld verdienen een standbeeld. Hoewel ze waarschijnlijk liever een donatie zouden ontvangen voor hun dieren.
Mochten er mensen zijn die zich als vrijwilliger willen opgeven voor het project dan kunnen die mailen naar contact@stray-afp.org
(tekst Isabelle Sternheim, foto’s Carien Radstake – Beiden bestuurslid bij Stray Animal Foundation Platform)